و با همین جملات آغاز می‌شد حسرت هواداران قدیمی‌ترین تیم رشت. از روزهای خوبش فاصله ها به کیلومترها رسیده. هر روز برای روزی جدید دل در دل نبود؛ یعنی سپیدرودم باز می‌گردد؟! یعنی می‌شود آقایی را از سر گرفت؟!

هر سال این سوال عاشقان ارتش سرخ گیلان بود. تیمی که خاطرات جوانی پیران مو سفید رشت و گیلان را به همراه خود دارد .
سپیدرود همچنان پیر می‌کند و می‌خشکاند؛ اما برای دوستدارانش مثال رودی جاری‌ست.

امیدها در آغاز هر فصلی زنده است، اما و اگرها به کنار گذاشته می‌شود و در دل تک تک مشتاقانش امید و خیال‌های خوب موج می‌زند.

این هم شعارشان است :

اگر سپیدرود بخشکد، ماهی‌ها می‌میرند!

پیرمردی را دیدم که با دستگاه بینت (تنفس) در سرما و گرما می‌آمد؛ بدون ماسک و کپسول کوچکش نای حرف زدن نداشت؛ ولی عشقش تیم سرخ شهرش بود.

پدر خانواده ایی را می شناسم که اگر سپیدرود ببرد، هفت روز و هفت شب زن و بچه‌اش را سور باران می‌کند و وای اگر ببازد هم باید دو سه متر از او تا دیدار بعد فاصله بگیرند.

جوانی را می‌شناسم که وقتی کودک بود، پله های سیمانی ورزشگاه عضدی رشت را می‌گرفت بالا پایین می‌کرد و پدر را می‌دید که حرص می‌خورد و پدر برای نق نزدن اولادش با اسکمو(بستنی یخی) رشوه می‌داد و آرامش می کرد تا حواسش را معطوف دیدن تیمش کند و حالا آن کودک مردی شده برای خودش و دغدغه‌اش، صعود تیم عشقی بابایی‌اش.

سپیدرود هر سال زنده است پا برجاست. باید با عشق به سراغش بروی تا درکش کنی.

مهرماه امسال سپیدرود در عضدی سودای صعود و رسیدن به قله‌ها را در سر خود و هوادارانش می‌پروراند.

آری سپیدرود گر بخشکد ماهی‌ها می‌میرند!

………………………………………………

*جمله معروف بوقچی سپیدرود رشت به زبان گیلکی که با آن تماشاگران رشتی را تهییج به تشویق تیم محبوب‌شان می‌کرد.